نگاهی به پروژه آپارتمان بازیگوش | اثری از دفتر معماری پایاپیرنگ |

سه شنبه, مهر 25, 1402, 12:59
اخبار معماری, پروژه
ثبت نظر

کانسپت و توضیحات به بیان معمار طرح – داشته ها و خواسته ها: آپارتمان بازیگوش در طبقات میانی یک بلوک آپارتمانی بیست ساله واقع شده است. واحدی ۱۶۰ متر مربعی با چهار اتاق خواب و اسکلت فلزی، دارای دو تراس تأسیساتی و یک تراس کم عرض شمالی. واحدی کم نور، کهنه، با مصالحی از رده خارج و ساختار فضایی سفت و سخت که در پاسخگویی به نیازهای زندگی معاصر ناتوان بود. کارفرما درخواست خانه ای امروزی با نور مناسب و دارای حداکثر کمد را داشت؛ خانه ای که فضای داخل آن تمایز اساسی با مشاعات و سن ساختمان داشته باشد.

دست بستگی ها: واحدهای آپارتمانی در طبقات میانی، جعبه هایی محصور با مرزهای بیرونی پررنگ هستند که مداخله و گشایش در کف و سقف سازه ای و دیوارهای نما را عموماً ناممکن می کنند. این دست بستگی با حضور ستون ها، رایزرها و دودکش ها تشدید می شود. چگونه می توان فضای کرخت یک جعبه زیستی که بر تکرار زندگی تأکید دارد را به فضایی شوخ طبع، دارای دیدها و مرزهای ناگهان و غیرقابل پیش بینی تبدیل کرد که در آن مخاطب بده بستان بیشتری با محیط دارد و امکان وقوع سناریوهای مختلف را فراهم می کند.

دستکاری ها: تصمیم گرفتیم به نفع ایجاد فضاهای یک دست، عمده دیوارهای داخلی و کمدها را حذف کنیم. در تراس پشت سرویس را به آشپزخانه انتقال دادیم تا روزنی با نور طبیعی به سرویس بگشاییم. با تغییرات تاسیساتی توانستیم این تراس را به فضای پشتیبان آشپزخانه تبدیل کنیم. حذف دیوارهای داخلی امکان باز توزیع فضایی را فراهم کرد. اتاق چهارم را به حمامی بی مرز با اتاق والدین تبدیل کردیم. پنجره ای از نشیمن به درختچه داخل حمام رخنه ای ایجاد کرده و نور را بین این دو فضا دست به دست می کند، همانطور که میان اتاق والدین و حمام و بین سرویس بهداشتی و تراس.

دستمایه ها: در پیکربندی تازه فضا، نقش اصلی را به کمدها، در جایگاه اشیا چندعملکردی دادیم. در معماری مدرن، کمدها نقش پنهان کننده اشیا، اصلاح کننده هندسه، تعریف کننده مرزهای ثابت، نمایش دهنده اشیا و نظم دهنده را داشته اند. اینجا به کمدها علاوه بر کارکرد همیشگی، نقش مرزهای متحرک و ابژه هایی معلق را دادیم. رایزرها و ستون ها را با کمد-جعبه ها پنهان کردیم. آشپزخانه و فضای جمعی در عین پیوستگی به کمک کمد-میزهای متحرک منقبض و منبسط می شوند تا با سناریوهای مختلف زندگی هماهنگ شود. این سه کمد-میز، با جابه جایی در پیوستگی فضای جمعی به عنوان میز نهارخوری هم به کار می روند. یک کمد-ابژه معلق در عین ایجاد مرزی کمرنگ میان فضای ورودی و آشپزخانه با ایجاد مرکزیت، فضای اطراف خود را شکل می دهد و کمد معلق دیگری به جای پنهان کردن ستون میان فضا با آن همنشین شده است.

این پروژه با همه دست بستگی ها، سعی دارد به جای قطعیت عبوس ساختار آپارتمان های معمول، به ناگهانگی، غیرقابل پیش بینی بودن و مکانیسمی در تعامل با مخاطب دست پیدا کند. پروژه تمرینی است برای ایجاد آزادی و حق انتخاب هایی هرچند کوچک، تا کاربر امکان رهایی از ابعاد و احکام فضا را تجربه کند و بتواند بازیگوشانه با حاکمیت فضا تعامل کند.

مشخصات پروژه:
• طراح: دفتر معماری پایاپیرنگ – Paya Payrang Office
• معماران اصلی: اشکان قشقایی، سمانه متقی پیشه
• همکاران: نیلوفر شمسی، رسول فتح الهی
• نظارت کارگاه: رضا پاک
• کارفرما: حسین مرادیان
• رده: مسکونی / بازسازی
• زیربنا: ۱۶۰ متر مربع
• محل پروژه: شیراز / معالی آباد
• سال: ۱۴۰۲
• جایزه:
o فینالیست جایزه معمار | ۱۴۰۲ | بازسازی
• تصاویر: محمد علمی