نشست رونمایی کتاب «جامعه‌شناسی تاریخی مکان؛ نگاهی سیستمی» 

موسسه ی فرهنگی-هنری خورشید راگا برگزار می نماید:

نشست رونمایی:
کتاب «جامعه‌شناسی تاریخی مکان»

موضوع این کتاب مکان است. موضوعی بسیار بدیهی، آشنا، پیش‌پا افتاده، و عادی، که دقیقا به همین خاطر ناسازگون، نااندیشیده، مبهم، شگفت‌انگیز و دور از دسترس هم می‌نماید. مفهومی بنیادین، تعیین‌کننده، و اغلب بحث‌ناشده که شیوه‌ی فهم مفهوم‌هایی پرشمار را تعیین می‌کند. برای پرداختن به مفهوم مکان رویکردها و سرمشق‌های نظری گوناگونی وجود دارد. دستگاه نظری‌ جاری در این نوشتار رویکردی است سیستمی که با نام زُروان شهرت یافته است. چرا که در کانون آن مفهوم «من» قرار دارد که در بستر زمان پیکربندی می‌شود و شکل می‌گیرد. یعنی مدلی نظری‌ درباره‌ی من‌ها و نهادهاست، که چگونگی چفت شدن انسان‌ها و ساختهای اجتماعی‌شان را بررسی می‌کند. زروان که نام ایزد باستانی زمان در ایران زمین بوده نیز از آن رو بر آن قرار گرفته که از این چشم‌انداز زمان مفهومی کلیدی است که من و نهاد را بر می‌سازد و به نوبه‌ی خویش از دل من و نهاد زاییده می‌شود. در هم تنیدگی زمان و مکان نیز از همین زاویه مورد پرسش قرار می‌گیرد، و آشکار است که مکان نیز در همسایگی زمان خشتی استوار در زیربنای این دستگاه نظری است، و از این رو پرداختن بدان ضرورتی هم‌پایه‌ی زمان دارد.

با حضور:
– آرش حیدریان
– دکتر محمدسعید ایزدی
– دکتر کامبیز مشتاق گوهری
– دکتر میترا معصومی
– مهندس محمدرضا حائری
– دکتر شروین وکیلی

* حضور برای عموم آزاد و رایگان میباشد.

 زمان: چهارشنبه، ۲۰ آذرماه ۱۳۹۸، ساعت ۱۴:۳۰ الی ۱۷:۳۰
 مکان: تهران، میدان فلسطین، خیابان طالقانی غربی، پلاک ۵۱۴، خانه وارطان، خانه گفتمان شهر
روابط عمومی: ۰۹۳۷۲۳۲۰۷۶۵
دریافت پوستر

• • معرفی کتاب:
  عنوان کتاب: جامعه‌شناسی تاریخی مکان؛ نگاهی سیستمی
  نویسنده: شروین وکیلی
  انتشارات: انتشارات کتاب فکرنو
  تعداد صفحات: ۳۶۴ صفحه
  قیمت: ۵۰/۰۰۰ تومان

بخشی از متن کتاب:
فضا و زمان در تنیده با آن در واقع فرضهایی انتزاعی هستند. یعنی هرچند به حکم واقع‌گرایی فلسفی فرض بر آن است که چنین بستری مستقل از من‌های شناسنده وجود دارد، اما راهی برای شناسایی آن و قطعیت یافتن درباره‌اش وجود ندارد. هر‌آنچه آدمیان از بستر فضایی جایگیری چیزها و محور زمانی توالی رخدادها درک می‌کنند، دریافتی انسانی و خودساخته است که در حریم بسته‌ی گیرنده‌های حسی‌شان و محدودیت مدارهای پردازشی‌ مغزشان محصور است و در ادامه‌ی ضرورتهایی تکاملی برای بقا قرار می‌گیرد. انسانِ اجتماعی این فضا-زمان گنگ و انتزاعی و دست نایافتنی بیرونی را همچون ماده‌ی خامی اثیری و ناملموس به کار می‌گیرد و از آن مکانی انسانی و زمانی انسانی را بر می‌سازد. زمانی اجتماعی شده، خطی، کرانمند که بنا به ضرورت کارکردهای اجتماعی و زیر تاثیر ساختار زبان شکل گرفته است، و مکانی تقسیم‌بندی شده، جزء جزء، گسسته و شبکه‌وار که انعکاسی است از راهبردهای کار کردن و ساختنِ زیست‌جهان.
این بدان معناست که ما با دو مفهوم هم‌ریخت و هم‌سان روبرو هستیم که در دو لایه‌ی متفاوت تعریف می‌شوند.
منبع: انتشارات فکرنو

منبع خبر: www.MemarNews.com
مطالب معمارنیوز را در کانال تلگرام معمارنیوز دنبال نمایید.