نگاهی به رتبه دوم مشترک گروه عمومی، جایزه معمار ۱۴۰۱، ساختمان اداری سامان ماهواره

پنجشنبه, تیر 1, 1402, 9:00
اخبار معماری
ثبت نظر

یکی از کارهای دشوار معماری، طراحی از میانه کار به روی یک پروژه نیمه کاره می باشد. پروژه سامان ماهواره با وضعیت یک اسکلت نیمه کاره در پارک پردیس فناوری با نیاز های جدیدی از لحاظ عملکردی برای دفتر آغاز گردید.
وضعیت موجود اسکلت از طرح اولیه معماری گذشته فاصله گرفته بود و دچار تغییراتی در ساختار کلی آن شده بود که نیازمند اصلاح و بازنگری بود. همچنین بخش هایی را تحت عنوان ساختمان الحاقی جدید می بایست به اسکلت موجود اضافه می کردیم.
از طراحی این چنینی که پروژه دچار تغییراتی در حین اجرا گشته و در ادامه بخش های الحاقی نیز به آن اضافه می خواهد بشود؛ سیاست طراحی در جهتی شکل گرفت که پروژه بتواند با حفظ شخصیت کلی خود ایجاد یک پتانسیل تکمیلی برای خود پروژه و همچنین برای کل پارک باشد. از این رو فضاهای الحاقی به جای آنکه روی زمین شکل گیرند در زیرزمین ایجاد شدند و مسئله این بخش های جدید ایجاد یک لندسکیپ برای پروژه و کل سیاست پارک می باشد که بتواند به عنوان یک فضای باز عمومی نقش بازی کند.
با این روش به جای اضافه کردن عناصر فرمی جدید پروژه سعی در کاهش آن شد. یکی از شخصیت های مهم این سیاست طراحی، ایجاد فضای تهی میانه برای پروژه بود که از این طریق مرز بین بخش اسکلت موجود و بخش های الحاقی از طریق یک فضای بینابینی شکل گرفت که نقش ارتباط با سایت کلان پروژه را نیز فراهم می کند. فضای میانه فضای گودال باغچه مانندی در طول کلی پروژه و بخش جدید می باشد که ایجاد نور، تهویه و ارتباط بین بخش های مختلف می نماید.
عملکرد مکمل بخش های الحاقی در جهت خلق فضای عمومی برای افراد داخل پروژه و بیرون سایت را به گونه ای فراهم کرده که علاوه بر اینکه از طریق بام شیب دار خود نقش ارتباطی را در سایت بین وضع موجود و برنامه خواسته شده ایفا می کند به عنوان بخشی از لندسکیپ فضایی برای نشستن نیز در درون مجموعه برای افراد فراهم می آورد. نورگیری های فضاهای مختلف از طریق گودال باغچه های پیرامونی و نورگیری هایی از سقف در بعضی از قسمت ها تامین شده است.
بازطراحی بخش های باقی مانده از قبل در جهت ایجاد هویت یکپارچه و کامل شده به گونه ای دیده شده که روی نقاط قوت طرح تاکید بیشتر نماییم و روی تغییرات ناخواسته از طرح اولیه تاکید کمتری نماییم از این رو بخش های اضافه شده که در مراحل دیگر به طرح اضافه شده بود را به صورت ایوانی برای استفاده عمومی کل مجموعه دیده شده تا تاکید بیشتری به حجم خالص اولیه شود.
ایده متریالی طرح نیز با همکاری طرح اولیه پروژه به صورت یک مصالح خنثی (سیمان شسته) دیده شد که همان رنگ آمیزی مصالح در داخل نیز وجود دارد که این امر با استفاده از سطوح شفاف داخلی و به حداقل رساندن رنگ و مصالح تاکید بر روی ارتباط های درون و رنگ های محیطی بیرونی پروژه شده است.
لایه بندی سطوح شفاف داخلی در طول پروژه ارتباط بصری بین فضای حرکتی و فضای کاری مجموعه را بین دولایه ی بیرونی نما به طور همزمان فراهم می نماید.
در پروژه های این چنینی که طراح قبلی تا بخشی از کار را انجام داده است معمولا در ادامه ایده اولیه پروژه ساخته نمی شوند و نتیجه ای جدید در طراحی مجدد به وجود می آید که ارتباطی به ایده اولیه ندارد.
هدف کلان در انجام این پروژه به نوعی ایجاد یک فرهنگ مشارکت در همکاری پیشبرد یک طرح مشترک در غالب دو دفتر طراحی بوده است، با آنکه دفتر اولیه در پیشرفت کار حضور ندارد می توان ایده های جدید پروژه سعی در تکامل مفهومی ساختار قبلی خود را داشته باشد و همچنین بتواند با فکری دیگر ایجاد پتانسیل های جدید برای پروژه نماید و سیستم کار به یک سرانجام تکامل یافته برای دو دفتر گردد. تاثیر رشد این همکاری مهمتر از نتیجه خود پروژه در نهایت خواهد بود که باعث رشد فرهنگ معماری کشور خواهد بود.

کار فرما: شرکت گروه ارتباطات ماهواره ای سامان

مکان: بومهن – پارک فناوری پردیس

مساحت ساخت: ۶۵۰۰ متر مربع

متراژ زمین: ۵۰۰۰ متر مربع

تاریخ شروع : ۱۳۹۳

تاریخ اتمام :۱۴۰۱

معماران: هومن بالازاده، آرش مظفری

دفتر معماری: هوبا طرح – استودیو ای ام ای

کاربری پروژه: اداری- صنعتی

تیم طراحی: پریما جهانگرد، ندا دهقانی، بابک طوسی پور، مونا رضوی

ارائه: متین رستمی، سارا مالکی

مدیر پروژه فاز دو: ندا دهقانی